در سانسور گزارشها بخشی بدلیل ضعفهای شخصی افراد در ترس از خدشه به خودبزرگ بینی درونی ما و طرح ایرادات برنامه و فنون مان است و بخشی هم ترس از سوء استفاده برخی افراد که یا شخصا تمایل به تخریب افراد دارند و یا بدلایل شخصی در پی کشف فرصت برای تخریب شخص خاصی هستند.
در مورد برنامه های حادثه خیز نیز همین جنبه ها و در کنار آن واهمه افراد از مسئولیتهای قانونی نسبت به افراد حادثه دیده برنامه خود هستند که در هر صورت موجب مفقود شدن دانش کوهنوردی است که مجموعه ایی از فنون کسب شده و خطاهای موردی و اقدامات در جهت مهار نتایج مخرب خطاها و یا تحقیق برای ایجاد بعدی راه کارههایی در جهت اجتناب از خطا و تدبیر اقداماتی در جهت مهاردنتایج در صورت تکرار میباشد.

مسلم این است که جامعه کوهنوردی در پی محاکمه و قضاوت نیست و آنچه به جامعه کوهنوردی مربوط میشود کسب دانش است.
مسئولیتهای اخلاقی و قانونی ناشی از حوادث متوجه وجدان خود اشخاص و برداشت و تصمیم اخلاقی و قانونی خود حادثه دیدگان است.
در مورد حوادث یا افرادی نیز که مکررا در مظان حوادث و یا رفتارهای غیرقابل قبول در همنوردی هستند این خود کوهنورد است که بصورت شخصی در تعیین همنورد خود دقت کند.
اینکه شخصی منشا وقوع حوادث باشد هیچگاه دلیلی بر کنار گذاشته شدن یک همنورد نمیتواند و نباید باشد. اما اینکه یک همنورد به مسئولیتهای اخلاقی خود نسبت به همنورد خود عمل نکند و صداقت لازم را در خصوص روشن شدن مسائل از خود نشان ندهد و چنین عملکردی در سوابق وی تکرار شده باشد مسلما موجب دوری کردن همنوردان از چنین شخصی و نهایتا طرد وی از یک جامعه ورزشی خواهد شد بویژه جامعه کوهنوردی که مبتنی بر اخلاق و حس تکلیف نسبت به همنوردی است.
نوشته: آقای سلمان محمدی